Merhabalar,

Geçen hafta bahçesinde bulunduğumuz eve bir konuk gelmişti. Bizim resmimizi çekti.

Ne kadar sevindik anlatamam.

Pek güzel çıkmamışız ama gün geçtikçe büyüdüğümüzü, göründüğümüzden daha güzelleştiğimizi söyleyebiliriz.

Bir haftadır da size bu resmi göndermiyorlar. Kızıyoruz ama, elden ne gelir, işleri çok galiba. Laf aramızda; ev sahiplerimiz cimri, bir fotoğraf makinesi almamışlar evlerine.

Birileri gelecek te... Fotoğraflarımızı çekecek te... "Alalım, edelim!..." diye hiç konuşmuyorlar bile, neyse...

Bizi en çok heyecanlandıran konuyla başladım size yazmaya. İnanın anlatacak o kadar çok şey var ki...

Önce size Lüleburgaz'a gelen 20 kardeşin 16'sının yaşadığını müjdelemek isterim. Öyle güzel anlaşıyoruz, ne güzel günler geçiriyoruz bilseniz. Birimizin üzerine yanlışlıkla bastı biri, bize göre zayıf kaldı ama o da büyüyecek.

Ev sahiplerimizi geçen hafta bizleri kuru birer çekirdek olarak ektikleri kutumuzdan çıkarıp toprağa ektiler. Uzak kalırız sanmıştık ama birbirimize yakın ektikleri için sevindik. Konuşurken duyduk: "bu fideler daha küçük, biraz daha boylanınca aralıklı ekeriz bir de tahta çakarız yanlarına..." dediler. "Su verdikçe büyürler, kocaman domatesler yaparlar," diye konuşuyorlardı, sanki mecburmuşuz gibi !...

İki gün önce dolu yağdı buralara. Öyle çok korktuk ki bir yerimize gelecek de kırılacağız diye. Neyse ki evin koruması rüzgarla yağan doluyu önledi. Bahçenin uzağında olan kabakların, kavunların ve karpuzların yaprakları delindi, çok bağırdılar. Daha ertesi sabah güneş çıkınca keyifleri yerine geldi sanki.

Bu yıl kabaklar ve domatesler iyi imiş de, biberlerde sorun varmış diyorlardı.

Daha erken aslında böyle konuşmak için. Toprak anamıza ne verirseler onu çoğaltıyor...

Çok fazla yazıpta zamanınızı almayalım.

Sonra yine yazacağız. Ev sahiplerimiz de selam ediyorlar.

Hoşça kalın...